Mucizelere inanır mısınız? Bu, başka bir spordan, şimdiye dek oynanan en ünlü ve en dramatik hokey maçından bir replik ama at yarışı, bir süreliğine onu ödünç alabilir. Cevabı ise, o zaman da, şimdi de bir sevinç nidası: Evet!
Elbette, birinci sınıf bir atın, büyük bir yarış kazanması normalde mucize olarak görülmez, ancak Cody's Wish, Keeneland'da koşulan Breeders' Cup Dirt Mile'ı kazanmak için öne çıktığında, mesele sadece prestij değil, aynı zamanda paraydı da. Şimdiye dek herkesin bilmesi gerektiği gibi, Cody's Wish'in adının böyle konulmasının bir sebebi var ve bu, özel zafere o kadar içten bir yankı uyandıran neden ki, basın tribünündeki taş kalpli alaycılar bile gözlerine bir şey kaçmış gibi hissettiler.
"Ahh, dileğin gerçekleşti! Bu senin için Cody," diye haykırdı, NBC Sports yorumcusu Larry Collmus, at çizgiyi geçerken. Genellikle geveze olan NBC elemanları sustu, sonra birkaç kelime çıktı ağızlarından: "Aman tanrım... Sanırım üçümüz de bu noktada tıkandık kaldık."
Aşırı genç Cody Dorman ve arkadaşı Cody's Wish'in aşırı dikkat çekici hikayesi, yarışları aşıyor, sporu da aşıyor ve sihir alemine giriyor. Bu harika bir hikaye ve Kelly Dorman --yani Cody'nin babası-- bunu tekrar anlatmaktan mutluluk duyuyor.
Gülümsetecek bir şey
"Bunu anlatmaktan yorulmuyorum," diyor baba Dorman, rahat Kentucky aksanı ile. "İnsanlara ne kadar neşe sunduğunu biliyorum. Dünyaya gülümseyecek bir şey verdi ve sanırım şu anda dünya bunu kullanabilir."
"Özel bir gün bu," diye devam ediyor. "Pek gergin değildim, eşim Leslie gergindi, ama Cody'nin damarlarında buz geziyor sanırım. Çok sakindi. Cuma, cumartesi günleri pistin etrafında yürüdük ve birçok farklı yerden insan, "Hey, Cody," ya da "Haydi Cody's Wish," diye bağırıyordu.
"Cody, atın kazanacağını tahmin etti. Ya çok şanslı, ya da atlarını tanıyor. Ve yarıştan önce Cody's Wish, Cody'yi orada gördü, daha bir canlanmış gibiydi. İkisinin arasında gerçek bir bağ var -- sanki kimsenin duyamayacağı veya anlayamadığı kendi dilleriyle konuşuyorlar."
Doğumunda Cody'ye, vücudunun birçok bölümünü etkileyen nadir bir genetik durum olan Wolf-Hirschhorn sendromu teşhisi kondu. Cody konuşamıyor, sık sık nöbet geçiriyor ve yaşam boyu sürecek başka zorluklara da sahip. Doktorlar aileye, oğullarının ancak iki yıl yaşayabileceğini söylediler. Cody yakında 17'sine girecek.
"O kadar çok ameliyata girdi ki," diyor baba Dorman. "Doktorlar onu gözden çıkarmıştı, sadece rahat ettirmemiz gerektiğini söylediler. Bu bizim için yeterli değildi. "
Her gün yeni bir şey
"Çok araştırma yaptık, farklı bir hastane denedik. Uzun bir yoldan geliyoruz bu konuda. Bu konuda hızlı öğrenmek zorundaydık ve hâlâ her gün yeni bir şey öğreniyoruz."
Dorman ailesi --yani Kelly, Leslie, Cody ve kız kardeşi Kylie-- Keeneland yarış pistinden otomobille yaklaşık yarım saat uzaklıkta yaşıyorlar, ancak asla sizin düşüneceğiniz şekilde yarış tutkunları değillerdi. Kendisini "kaynakçı, makinist, montajcı ve elinden her iş gelen" olarak tanımlayan 52 yaşındaki baba Dorman artık farklı bir bakış açısına sahip.
"Zehri aldık bir kere," diyerek gülüyor. "Geçen gün kendimi, kanalı futboldan at yarışına çevirirken buldum -- önceden böyle bir şeyi yapmak aklımın ucundan bile geçmezdi."
2018'den önce böyle bir şey yoktu: Cody'nin, sonradan Cody's Wish adını alacak olan atla tanışmasından önce yani. Cody'nin, Keeneland'ın Bir-Dilek-Tut Vakfı ile olan ilişkisinin bir parçası olarak Godolphin'in Gainsborough Çiftliği'ni nasıl ziyaret ettiğinin ve altı aylık bir tayın Cody'nin tekerlekli sandalyesine çıkıp, başını çocuğun kucağına koymasının hikayesi, artık yarışçılık efsanesinin de bir parçası ve yakında kesinlikle Hollywood yöneticilerinin dikkatini çekecek. Gainsborough Çiftliği müdürü Danny Mulvihill için o gün kesinlikle, Dorman'lar için olduğu kadar akılda kalacaktı.
"Bu yıl, Bir-Dilek-Tut konseptinin bir parçası olduğumuz onbirinci yıl ve daha önce ya da o zamandan beri böyle bir şey olmadı," diyor Mulvihill. "Bu, şimdiye kadar bir insanla bir at arasındaki, görülmüş en büyük etkileşim."
Olması gereken
"Ve hikaye böyle uzayıp gidiyor. Olağanüstü, açıklaması zor. Böyle olması gerekiyormuş. Demek istediğim, Godolphin ekürisi her hafta büyük yarış kazanıyor, bu olağan bir şey ama Keeneland'deki winner's circle'da herkes bunun ne kadar özel bir olay olduğunun farkındaydı. Kesinlikle tekrar edilemeyecek bir deneyim oldu."
Ertesi yıl, Gainsborough'nun ofis müdürü Mary Bourne, Dorman ailesini arayarak, tayın adının, o gün olanlar sebebiyle Cody's Wish konulduğunu söyledi. Ancak bu, Cody için işlerin daha da kötüye gitmeye başladığı bir dönemdi. Çok sevdiği dedesi vefat etmişti, midesindeki damar patlayınca acilen ameliyata alındı ve ardından Covid patladı.
"Herkes için karanlık zamanlardı," diyor, baba Dorman. "Cody'nin içinde her zaman bir ateş vardı, harika bir ruhtu, her zaman iyimserdi ama bazen tökezliyordu, aksilikler oluyordu; benim ve eşimin duymak istemediği şeyler söylüyordu, kötü günler geçiriyordu."
"Çiftlikle temasa geçtik ve Cody'yi tekrar oraya götürdük," diye açıklıyor. "Bu ona olumlu bir hava getirdi ve ikinci kez karşılaştıklarında atla gerçekten anlaştılar. Cody's Wish gözleri kapalı halde Cody'ye doğru geldi. Burunlarını birbirine sürttüler ve sonra hepimiz Cody'nin güldüğünü duyduk -- büyük bir kahkaha."
"Bu çok nadiren duyduğumuz bir şeydi ve o andan itibaren karanlık zamanlardan çıkış yolunu kazmaya başladı. Amaç duygusu geri geldi, içindeki alev yeniden yanıyordu."
Cody's Wish iki yaşındayken yarışmadı, kariyerine ertesi yılın haziran ayında başladı ve ilk 3 startını üçüncü bitirmeyi başardı. "Cody bize atın, kendisini görmeye gidene kadar kazanamayacağını söyledi," diyor baba Dorman. "Böylece hepimiz Churchill Downs'a gittik ve Cody onu izlerken Cody's Wish ilk yarışını kazandı. Onu beş kez yarışırken izledik ve bir kez bile bizi hayal kırıklığına uğratmadı."
Ortaya çıkan mutluluk
Kimseyi asla hayal kırıklığına uğratmadı. Bill Mott tarafından çalıştırılan ve Junior Alvarado'nun bindiği Cody's Wish, maiden yarışından bu yana çıktığı yedi yarışın altısını kazandı: Belmont Park'taki Grup 3 Westchester'dan Saratoga'daki Grup 1 Forego'ya, sonra da Breeders' Cup'taki muhteşem, duygusal ve unutulmaz Grup 1 Dirt Mile zaferine.
"Cody'den her zaman çok fazla anlık tepki görmezsiniz," diyor baba Dorman. "Ancak yarıştan sonra işler düzeldiğinde, mutluluğun geldiğini görebiliyorum."
"Bu hafta çok yorgundu, yarış onu çok yordu ama Cody's Wish onun odaklanmasını sağlıyor. Biraz daha şakacı olabiliyor: Birkaç hafta önce terapisine gitmek istemedi, Leslie ona biraz para verene dek gitmeyeceğini söyledi."
"Leslie ona ne kadar istediğini söyledi, o da 100 dolar dedi. Aslında bu olmayacaktı ama Leslie yine de ona, parayla ne yapmayı istediğini sordu. Cody de bir kısmını Bir-Dilek-Tut Vakfı'na, bir kısmını kilisemize vereceğini, bir kısmını da atlara bir şeyler almak için saklayacağını söyledi."
"Komik, eğlenceli bir çocuk o 'Vay bana, vaylar bana' şeklinde bir bakış açısına sahip değil. İletişim kurması için kendisine bir tablet verildiğinde havalara uçtu. O kadar zeki ki, hayal edebileceğinizin çok daha fazla sıkıntıdan geçtiği göz önüne alındığında, hayata bakış şekline hayret ediyorum."
"Geçen gün öğretmeni onunla çevre hakkında konuşuyordu, yenilenemeyen kaynaklara değindi. 'Cody, bana yenilenemeyen bir kaynak örneği verir misin,' dedi. Cody bir şeyler yazmak için tabletini kullanıyor. Ekrana baktım. 'Hayat' yazıyordu. Her ânı elimizden geldiğince değerlendiriyoruz ve bu, yolumuza devam etmemize yardımcı oluyor."
Bağ kopmayacak
Cody ve ailesi yollarına devam ederken, Cody's Wish de onların yanında yer alıyor. Önümüzdeki yıl, yani beş yaşında da yarışacağı haberi Dorman ailesi tarafından memnuniyetle karşılandı ve sıra damızlık kariyerine geldiğinde de bağları kopmayacak.
Mulvihill, "Cody's Wish'in yarış kariyeri bittiğinde, buradan 20 dakika uzaklıktaki Jonabell Çiftliği'nde yaşayacak," diyor. "Dorman ailesini oldukça iyi tanıyoruz ve onlar istedikleri her zaman gelip Cody's Wish'i görebilecekler."
"Bakın, biz atlarla çalışıyoruz ve şu ya da bu atla her zaman bir tür bağ kuruyoruz ama Cody ve Cody's Wish arasındaki bağ bambaşka bir seviyede."
"Breeders' Cup'tan önceki çarşamba günü, Cody's Wish'i Cody ve ailesiyle buluşturmak için çimenlere çıkardık. Yarışa hazır bir at olduğu için, her iki yanında onu tutan seyisler vardı ama o sadece başını eğdi, gözlerini Cody'ye dikti, dümdüz yürüdü ve tam önünde durdu."
Tüyler diken diken
"Herkes nefesini tuttu; tüyler diken diken oldu. İkisinin arasında ne olduğunu açıklayamazsınız."
Kelly Dorman şimdiden bunu düşünüyor. "Mükemmel olacak. Cody'nin en yakın arkadaşı yanında bulunacak. Ve hepimiz bu yolculuğun her dakikasını çok sevdik," diyor.
"Cody's Wish hiç piste çıkmamış veya hiç yarış kazanamamış olsa bile, yine de bizim için çok özel bir hayvan olarak kalacaktı. Cody ve bizim için, hayal edebileceğimizden çok fazlasını yaptı."
"Teşekkür etmek istediğim o kadar çok insan var ki, hepsine tam manasıyla teşekkür edemem. Herkese çok minnettarız ve umarız Cody ile benzer durumda olabilecek diğer çocuklar da hikayeyi izlemiş ve bundan faydalanmıştır."
Düşünceler toparlanıp sessizce anımsanırken, kısa bir duraksama oldu. Sonra o an geçti ve mutluluk gözyaşlarıyla dolu bir gün için Keeneland'e geri döndük.
"Winner's circle'ın orada etrafımız insanlarla doluydu ve kameralar kayda geçmeden hemen önce, bir kadın bana tüm bu insanların ailemden olup olmadığını sordu," diyor baba Dorman.
"Güldüm. 'Hayır,' dedim, 'sadece ben, Leslie, Cody ve Kylie.' Sonra winner's circle'a baktım, tribünlere baktım ve birden, 'Evet, onların hepsi bizim ailemiz,' diye düşündüm. Tüm bu olanlar bize böyle hissettirdi."
(Orijinali için şuradan.)
Yorumlar
Yorum Gönder